*Doet “pffft pffft” om nieuw leven in weblog te blazen*
Lang geleden, ik mag wel zeggen van mezelf, soms ben ik zo aardig voor mijn eigen persoontje heeeeeel lang geleden, kwam ik hier vaker. Wat heet, ik wóónde hier gewoon. Gezellig webloggen samen, hoe leuk was dat. Beetje ginnegappen, elkaar steunen in moeilijke tijden en nog meer van dat soort dingen. Ah, wie vertel ik dat nou? Daar weten jullie immers alles van?
Op een gegeven moment kwam er de kladblok in. Het was meer dan een dagtaak geworden en meende het over alles al eens gehad te hebben. Daarbij werden de meiden ouder (het zou verboden moeten worden, het gespuis!) en wist ik niet meer goed wat ik nou wel of niet de ether in kon slingeren. Iets met privacy en tere kinderzieltjes he . “De koek was op” zoals men dat wel eens zegt. Wie? Nou de bakkers natuurlijk je dacht toch niet dat slagers daarover gaan zitten zeuren?
Ook werd het vaak laat. Nou is dat voor een nachtraaf geen probleem natuurlijk. Maar eenmaal in bed kon ik de slaap niet vatten. Nee niet door Marc die mijn nachtrust wilde uitstellen *doet “tssk tssk” vanwege jullie gedachtegang* maar door de mooiste verhalen en/of zinnen die me dan te binnen schoten daarbij slaapt Marc zodra zijn hoofd het kussen raakt hahaha. Dus griste ik mijn kladblok en pen van het nachtkastje (zette Tarzan weer terug die ik per ongeluk ook onder de oksel nam) en verdween richting badkamer om het daar op papier toe te vertrouwen zonder Marc wakker te maken vanwege het licht. Mijn geheugen doet vreemde dingen maar onthouden ho maar.
Dat, lieve weblogkinderen, ga ik nu niet meer doen ik schrijf dit *wijst naar logje* op Steffies kamer om 01:30 u terwijl zij verhalen schrijft in háár bed. Ik begin rustig en zie wel waar het schip strandt (zal wel ergens in de buurt van de zee zijn, hier in het centrum zie ik dat nog niet zo snel gebeuren). Eerst maar eens wennen aan de nieuwe lay-out (wat mis ik mijn oude weblog zeg) en speledingen die hier niet meer kunnen. Lekker zinnen van links naar rechts laten lopen terwijl de rest van de weblog op tilt slaat en van dat soort dingen. Maar goed, wie weet wat ik hier wel nog kan. Schrijven in ieder geval, dat heb ik al gezien.
Dus, hoe het hier ingevuld gaat worden is ook voor mij nog een grote verrassing. Ik denk niet dat ik nog kan rondhoppen op alle webloggen, hoe graag ik dat ook zou willen (jullie blij he? Kun je tenminste rustig je weblog een dagje in de steek laten zonder bang te zijn dat ik er weer iets op moest reageren ). Tenslotte heb ik ook nog mijn bizznizz en ben nogal aanwezig op het gebied van social media….
Anders wordt het voor mijn gezin al snel weer zo a-sociaal*

Blablabla

*Doet "pffft pffft" om nieuw leven in weblog te blazen* Lang geleden, ik mag wel zeggen
van mezelf, soms ben ik zo aardig voor mijn eigen persoontje heeeeeel lang geleden, kwam ik hier vaker. Wat heet, ik wóónde hier gewoon. Gezellig webloggen samen, hoe leuk was dat. Beetje ginnegappen, elkaar steunen in moeilijke tijden en nog meer van dat soort dingen. Ah, wie vertel ik dat nou? Daar weten jullie immers alles van? Op een gegeven moment kwam er de kladblok in. Het was meer dan een dagtaak geworden en meende het over alles al eens gehad te hebben. Daarbij werden de meiden ouder (het zou verboden moeten worden, het gespuis!) en wist ik niet meer goed wat ik nou wel of niet de ether in kon slingeren. Iets met privacy en tere kinderzieltjes he ;-). "De koek was op" zoals men dat wel eens zegt. Wie? Nou de bakkers natuurlijk je dacht toch niet dat slagers daarover gaan zitten zeuren? Ook werd het vaak laat. Nou is dat voor een nachtraaf geen probleem natuurlijk. Maar eenmaal in bed kon ik de slaap niet vatten. Nee niet door Marc die mijn nachtrust wilde uitstellen *doet "tssk tssk" vanwege jullie gedachtegang* maar door de mooiste verhalen en/of zinnen die me dan te binnen schoten daarbij slaapt Marc zodra zijn hoofd het kussen raakt hahaha. Dus griste ik mijn kladblok en pen van het nachtkastje (zette Tarzan weer terug die ik per ongeluk ook onder de oksel nam) en verdween richting badkamer om het daar op papier toe te vertrouwen zonder Marc wakker te maken vanwege het licht. Mijn geheugen doet vreemde dingen maar onthouden ho maar. Dat, lieve weblogkinderen, ga ik nu niet meer doen ik schrijf dit *wijst naar logje* op Steffies kamer om 01:30 u terwijl zij verhalen schrijft in háár bed. Ik begin rustig en zie wel waar het schip strandt (zal wel ergens in de buurt van de zee zijn, hier in het centrum zie ik dat nog niet zo snel gebeuren). Eerst maar eens wennen aan de nieuwe lay-out (wat mis ik mijn oude weblog zeg) en speledingen die hier niet meer kunnen. Lekker zinnen van links naar rechts laten lopen terwijl de rest van de weblog op tilt slaat en van dat soort dingen. Maar goed, wie weet wat ik hier wel nog kan. Schrijven in ieder geval, dat heb ik al gezien. Dus, hoe het hier ingevuld gaat worden is ook voor mij nog een grote verrassing. Ik denk niet dat ik nog kan rondhoppen op alle webloggen, hoe graag ik dat ook zou willen (jullie blij he? Kun je tenminste rustig je weblog een dagje in de steek laten zonder bang te zijn dat ik er weer iets op moest reageren ;-)). Tenslotte heb ik ook nog mijn bizznizz en ben nogal aanwezig op het gebied van social media.... Anders wordt het voor mijn gezin al snel weer zo a-sociaal* *Ja ik weet het. Niet echt sterk he? Maar goed, het is een beginnetje. Komt vast wel weer goed. Ik moet er gewoon even inkomen. Beloofd.